Hulp na een Beroerte (CVA)

Voor iedereen is het anders

Bij een beroerte krijgen de hersenen plotseling te weinig zuurstof, wat voor blijvende problemen kan zorgen. Dat komt door een hersenbloeding of een herseninfarct. Klachten zijn voor iedereen anders: hoe u zich voelt, hangt af van de ernst van de beroerte.

Sommige mensen krijgen moeite met praten of zijn sneller vermoeid. Ook verlamming of verlies van kracht in bepaalde lichaamsdelen en coördinatieproblemen komen voor.

Niet zichtbaar, maar even belangrijk zijn de cognitieve en psychologische gevolgen die kunnen optreden na een beroerte. Het zuurstofgebrek kan bijvoorbeeld een verandering van het karakter teweegbrengen, iets waar de getroffene niets aan kan doen. Ook psychologisch kan het zwaar zijn. Frustratie over het verlies van lichaamsfuncties en het afhankelijk zijn van anderen, kan niet alleen drukken op uzelf, maar ook op de mensen in uw omgeving.

Omgaan met veranderingen

Na een beroerte verblijft u eerst in het ziekenhuis en volgt meestal een periode van revalidatie. Eenmaal thuis merkt u meestal pas goed wat de gevolgen zijn van de beroerte.

Misschien loopt u met veel vragen rond. Gaan mijn klachten weer over? Hoe kan ik mijn dag het beste indelen nu ik steeds zo moe ben? Zijn er mogelijkheden voor dagbesteding? De gespecialiseerd verpleegkundige CVA staat u bij met informatie, advies en praktische hulp.

Acceptatie helpt echt

Het is volstrekt normaal dat vele mensen na een beroerte moeite hebben om te accepteren dat ze mogelijk bepaalde dingen niet meer kunnen of dat ze hun levensstijl moeten aanpassen. Maar hoe sneller en doelgerichter u met professionele begeleiders aan de slag gaat, hoe meer u kunt bereiken.

Daarom is vroege acceptatie niet alleen psychologisch een belangrijke stap. Het helpt u ook er lichamelijk beter uit te komen.

Naast u staan

De gespecialiseerd verpleegkundige weet veel over een beroerte en de gevolgen. Hij of zij biedt medische hulp en helpt u om te gaan met eventuele beperkingen. De verpleegkundige heeft ook oog voor de mensen in uw omgeving.

Met de verpleegkundige bespreekt u bijvoorbeeld:

• De gevolgen van uw ziekte, zoals lichamelijke beperkingen, vermoeidheid of veranderingen in uw karakter
• Hoe u verder leeft met uw beperkingen, bijvoorbeeld met een andere dagindeling
• Mogelijkheden voor ergotherapie, fysiotherapie of andere hulp die het leven makkelijker maakt
• Hoe u de kans op een nieuwe beroerte verkleint
• Problemen die thuis of op uw werk ontstaan door uw aandoening

De gespecialiseerd verpleegkundige stemt de ondersteuning helemaal af op uw persoonlijke situatie en heeft daartoe korte lijnen met andere paramedici, zoals een ergotherapeut, een fysiotherapeut of een logopedist.

De mensen om u heen

Voor wie een beroerte heeft gehad verandert niet alleen het eigen leven, maar ook dat van de mensen in zijn of haar omgeving. Zorgen voor iemand die een beroerte heeft gehad kan zwaar zijn. Soms kunnen bepaalde fysieke handelingen niet meer, is er veel dagelijkse ondersteuning nodig of moeten er aanpassingen in huis worden gedaan.

Ook emotioneel kan het moeilijk zijn voor gezinsleden en mantelzorgers. In sommige gevallen treedt er een verandering van het karakter op of gaan de gevolgen van de beroerte gepaard met depressies of frustratie over het verlies van mogelijkheden. Dan is het soms moeilijk om er met elkaar over te praten.

Aarzel niet om hulp te vragen

Ook voor dit soort vragen kunt u te rade gaan bij de gespecialiseerd verpleegkundige. Zo kan het nuttig zijn om er eens met een psycholoog over te praten. Ook kan de verpleegkundige u soms helpen uw probleem uit te leggen aan anderen, bijvoorbeeld aan uw baas of aan een uitkeringsinstantie. De impact van een beroerte is immers niet altijd aan de buitenkant te zien.

“Vorig jaar kreeg ik een herseninfarct. Dat was behoorlijk schrikken, maar gelukkig was ik al vrij snel weer op de been. Een van de gevolgen is wel dat ik minder kracht heb in mijn rechterhand. Ik heb vooral moeite met kleine, precieze bewegingen, zoals muntjes uit mijn portemonnee halen bij de kassa. Niet fijn als mensen in de rij altijd op je gefriemel moeten wachten. Met de gespecialiseerd verpleegkundige praat ik veel over dit soort dingen. Ze helpt me om te accepteren dat niet alles meer in één keer lukt. Ook heeft ze me ergotherapie aangeraden. Met de therapeut oefen ik situaties in de praktijk. Zo hebben we samen een manier bedacht om betalen in de winkel gemakkelijker voor me te maken. Daardoor voel ik me een stuk minder onzeker.”