‘Ik kan mezelf nu redden’

01 februari 2023

Van ‘dat kan ik nooit’ tot ‘ik kan alles zelf’. Mevrouw Klein Braskamp – Meulenkamp (81) moest iets overwinnen maar vertelt inmiddels trots hoe ze zelf haar steunkousen aantrekt en met MIJNbeeldzorg omgaat. ‘Die steunkousen heb ik binnen vijf minuten aan en uit met de Handylegs van MIJNzorghelpers. En ik weet precies hoe laat ik door de verpleegkundige op afstand gebeld word op de Compaan voor de begeleiding bij het insuline spuiten. Best knap van mezelf dat ik het uiteindelijk allemaal begrepen heb,’ lacht ze.

In de gezellige Achterhoekse boerderijwoonkamer van mevrouw Klein Braskamp staat de Compaan op tafel en de Handylegs tegen een stoel aan. Spannend vond ze het maar, die eerste keer zelf die steunkousen aan- en uitdoen met zo’n apparaat. Wijkverpleegkundige Els Everink vertelt hoe mevrouw bij Sensire in zorg gekomen was door oedeem, vocht in haar benen. ‘Wij kwamen bij haar om haar benen te zwachtelen en later voor de steunkousen. Toen ik op een dag voorstelde dat zelf te gaan doen, werd mevrouw onzeker. ‘Dat kan ik nooit.’ Maar het lukte wél. En toen ik een tijdje later met de Compaan aan kwam zodat ze zelfstandig insuline kon gaan spuiten wisten we: met de steunkousen is het ook gelukt.’

Zelfvertrouwen

Ze fietst nog zelf, rijdt nog auto en gaat trouw naar alle verjaardagen in haar grote familie. Afhankelijk zijn van zorg aan huis, ’s morgens moeten wachten tot iemand je kousen heeft aangetrokken en ’s avonds weer uit past eigenlijk niet bij haar. ‘Ik wil me graag zelf kunnen redden’, herhaalt ze meermaals.

Els vult aan: ‘Ik vind het om twee redenen fijn dat het gelukt is om mevrouw deze hulpmiddelen aan te leren. In de allereerste plaats omdat ze zo wat meer vertrouwen in zichzelf heeft gekregen. En ook omdat wij als team in de tijd dat we niet fysiek naar haar toe gaan nu een extra klant kunnen helpen.’

Stap voor stap begeleiden

Mevrouw Klein Braskamp weet nog de eerste keer dat het thuiszorgteam met de Handylegs kwam. ‘Ik meende echt dat ik het niet kon. Dacht ook dat ik te dom was het ooit te leren. Maar het is zo fijn, zo handig!’ Toen de Compaan volgde had ze hetzelfde sterke gevoel van onzekerheid. ‘En ik houd eigenlijk niet van veranderingen.’

Het wennen aan de Compaan duurde relatief lang, ook omdat mevrouws bloedsuikerspiegels precies in die tijd erg schommelden. Els: ‘Samen met één andere collega hebben we de begeleiding heel rustig gedaan. ’s Morgens gaven we dan nog fysieke zorg, ’s avonds zorgden we dat we erbij waren als de verpleegkundige op afstand belde en hielpen we mevrouw stap voor stap erdoorheen. We hebben haar pas losgelaten toen ze zichzelf er vertrouwd mee voelde. De Compaan is gelukkig een heel eenvoudig te bedienen tablet.’ Els vindt de tijdsinvestering die de zorgvuldige begeleiding bij mevrouw vergde de moeite dubbel en dwars waard.

Klant én medewerker tevreden

‘Ik ben er gelukkig mee, het gaat geweldig’, stelt mevrouw zelf vast. ‘Ik zou het een ander zeker aanraden. Het is gewoon een kwestie van doorzetten en niet opgeven.’

Els wordt blij van zo’n succesverhaal als dat van mevrouw Klein Braskamp. Het draagt in haar ogen bij aan ‘leven zoals u wilt’. ‘Dat maakt mij ook gelukkig. Inzet van technologie heeft mijn werk leuker gemaakt’, stelt Els. ‘Er is zoveel meer mogelijk. Voor het aan- en uitdoen van steunkousen zijn er veel verschillende hulpmiddelen, ook voor het in en uit bed stappen. Op andere gebieden weer minder. Wij weten inmiddels aardig wat er zoal is en kijken samen met een klant naar de mogelijkheden. Of we vragen het aan de ergotherapeut, ergocoach of digibuddy. Bij nieuwe klanten bieden we hulpmiddelen aan, tenzij fysieke zorg noodzakelijk is. Bij bestaande klanten, die soms al jaren bij ons in zorg zijn, ligt dat iets lastiger.’

Zorgmedewerkers op afstand informatie van wijkverpleegkundige

Els vertelt dat de zorg op afstand die Sensire biedt door mevrouw Klein Braskamp twee maal per dag te bellen rond het moment van insulinezorg onder een indicatie valt die zij als wijkverpleegkundige heeft afgegeven. ‘Wij bepalen in overleg met de klant hoe de beeldzorg er precies uitziet: wie belt wie wanneer, bijvoorbeeld. Deze zorgmedewerkers zitten op afstand. Zij krijgen daarom van mij de informatie die zij nodig hebben voor het zo goed mogelijk begeleiden van het insulinespuiten van deze mevrouw. Die informatie kan ik aanpassen, als ik of de zorgmedewerkers op afstand iets zien veranderen. Tot voor kort hadden we bijvoorbeeld de afspraak dat er doorgevraagd zou worden als mevrouw aangaf dat ze afwezig was op de beltijd. Want wie zou dan een oogje in het zeil houden, haar zus of haar dochter? Dat heb ik nu veranderd, mevrouw is goed in staat dat zelfstandig te regelen, zonder dat iemand dat checkt. We proberen zo veel mogelijk iemand in zijn kracht te zetten, uit te gaan van wat iemand wél zelf kan.’